မုန္တိုင္းၿပီးတဲ့ေနာက္

မုန္တိုင္းၿပီးတဲ့ေနာက္

   

ျမန္မာျပည္သူမ်ားအေနျဖင့္ ႀကံဳေတြ႕ေနရေသာ ေဘးဒုကခမ်ားကို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးေျဖရွင္းေနၾကရ ႏိုင္ငံတကာအကူအညီမ်ားႏွင့္ အစိုးရ၏ အေထာက္အပံဆိုသည္မ်ားမွာလည္း မေမွ်ာ္မွန္းရဲၾက

 

မင္းထက္ဘုန္းျမတ္

     

ၿပီးခဲ့တဲ့ေမလ (2) ရက္ေန႔ည က စတင္တိုက္ခိုက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္တစ္ေနမွာေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာရွိသမွ် သစ္ပင္ေတြၿပိဳလဲေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရတယ္။ အစပိုင္းမွာတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေလမုန္တိုင္းကို ဒီေလာက္အထိ ရိုင္းစိုင္းလိမ့္မယ္လို႔ မေတြးထင္ခဲ့မိဘူး။ အခုေတာ့ ၾကည့္ပါဦး။ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္လွမ္းလာတဲ့ လွည္းတန္းလမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ၿပိဳလဲေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြဟာ လမ္းသြားလို႔မရေအာင္ေတာင္ ရွိေနေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ “ေၾသာ္… ဒီေနရာက သစ္ပင္ေတြေလာက္ပဲျဖစ္တာေနမွာပါေပါ့ ´´ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္လွမ္းလာတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ၾကဲပ်ံေနတဲ့ သြပ္မိုးေတြ၊ စားေသာက္စရာကို အလုအယက္ေျပးၿပီး ၀ယ္ယူေနၾကတဲ့ လူေတြဟာ အမ်ားအျပားေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဟာလည္း ဒီၾကားထဲမွာ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လွည္းတန္းလမ္းစံုကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အရင္ကဆိုရင္ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္မ်ိဳးစံုနဲ႔ ရႈပ္ပြေနတဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ ရွင္းလင္းေနတာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္၇င္ထဲမွာေတာ့ ဒီေလာက္ပဲျဖစ္ပါ့ေစဆိုတဲ့ အေတြးဟာ အျပည့္အနက္ေန၇ာယူလွ်က္ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ လွည္တန္းမီးပြိဳင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ေ၇ာက္သြားခဲ့တယ္။ ညက မုန္တိုင္းဒဏ္ကို အျပည့္အ၀ခံစားလိုက္ရတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာကို ျပန္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ လွည္းတန္းကို အလံုးအရင္းနဲ႔ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လို အေျခအေနကို ၾကည့္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔လာခဲ့ၾကတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေျခခ်ခဲ့ဘူးတဲ့ တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တက္ေရာက္ခဲ့ဘူးတဲ့ ျမကၽြန္းညိဳညိဳကြန္းခိုရာတကသိုလ္ေနေျမဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ေနဘယ္ေလာက္ပဲပူပူ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ေနေရာင္မထိတဲ့ တကသိုလ္ရိပ္သာ လမ္းဆိုတာႀကီးဟာ ေတာ္နက္ႀကီးျဖစ္ေနတာ ေတြရတယ္။ အရင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ဘူးတဲ့ လမ္းမႀကီး တစ္ခုလံုး ဒီလိုျဖစ္သြား လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးထင္ထားခဲ့မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေျခအေနႀကီးကို ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရလိုက္ရပါၿပီ။ ဒီေနရာမွာေတာင္ ဒီေလာက္ဆိုးတာ အျခား ဆင္ေျခပံုးရပ္ကြက္ေတြဆို ဘယ္လိုေနမလဲဆိုတဲ့ အေတြးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြကို လႊမ္းမိုးလွ်က္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကလည္း အေျပးသြားခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပထမဆံုးကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အငွားရင္တစ္စင္ကို တားဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သူကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ခါျပၿပီး ဆက္ေမာင္းသြားခဲ့တယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ပဲခူးက လာတဲ့ ခရီးသည္တင္ကားလို႔ထင္ရတဲ့ ကားတစ္စီးကို ကၽြန္ေတာ္တားလိုက္မိတယ္။ လိုက္လို႔ရမလားေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ကပ္ထဲမွာပါလာတဲ့ ေငြေၾကးအနည္းငယ္နဲ႔ဆို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ပတ္လို႔ရမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားခဲ့မိတာကို။

“ ဘယ္လိုက္မလဲ… ဆူးေလကို တစ္ေယာက္ႏွစ္ေထာင္´´ လို႔ ကားေနာက္လိုက္ရဲ႕ စကားသံကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မေတြးရဲေတာ့ေပ။ စိတ္ကို ေလွ်ာက္ခ်လိုက္ရင္ အင္စိန္လမ္းဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ လမ္းေဘးမွာလဲက်နဲ႔ ဆက္သြယ္ေရးဖုန္းဆိုင္ေလးရဲ႕ မွန္ကြဲစေတြဟာ က်ဲျပန္႔လွ်က္…ကေလးငယ္တစ္ဦးဟာ ေရဗူးေလးတစ္ဗူးကို ကိုင္လွ်က္လွ်က္ မိခင္ကို ေရပူစာလို႔ေနပါတယ္။ မိခင္မွာေတာ့ ေရငတ္မြတ္ေနရွာတဲ့ သားငယ္ရဲ႕ စိတ္ဆႏၶကို မေျဖရွင္းေပးႏိုင္တဲ့အတြက္ စိတ္ထိခိုက္ေနတဲ့ပံုရေပ မယ့္ ပူစာေနတဲ့ ကေလးကို တစ္ဖုန္းဖုန္းမည္ေအာင္ ရိုက္နက္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ေနစဥ္ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ဒုခိတဘ၀ကို ပ်ားတုတ္လိုက္တာပဲလို႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးခဲ့မိပါတယ္။

လွည္းတန္းလမ္းအတိုင္းကို ျပန္ဆင္းလာရင္ လွည္တန္းကုန္းေပၚမွာ လည္းက်ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ေက်ာ္ခြရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဆင္မလိုက္ ေစ်းဘက္ကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဆင္မလိုက္ေစ်းမွာလည္း သူအေပၚကို လဲၿပိဳက်လာတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြရဲ႕ ဒဏ္ကိုခံလိုက္ရတာမို႔  ေန႔လည္ သံုးနာရီေက်ာ္သြားေပမယ့္ ေစ်းဟာ မလႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အေတြးထဲမွာလည္း ဘုရင္ေနာင္ဘက္ကလာတဲ့ ကားေတြ ရွိႏိုင္တဲ့ဆိုတဲ့ အေတြးဟာ လႊမ္းမိုးလာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာေတာ့ ဓာတ္တုိင္ေတြႀကိဳးက်ေနတာေတြ ကားေတြ သစ္ပင္ပိေနတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ရင္သတ္ရႈေမာစြာနဲ႔ လိုက္ၾကည့္ေနသလို ကၽြန္ေတာ့္အေတြးအာရံုမ်ားအတြင္းမွာေတာ့ ငါတို႔ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ၾကမလဲဆိုတဲ့ အေတြးဟာလည္း လႊမ္းမိုးလွ်က္ပါ။

ဒီကေန ကၽြန္ေတာ္ ဟံသာ၀တီအရိုးကုေဆးရံုဘက္ကို ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုအားကိုးၿပီး ေလွ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ ဒီမွာလည္း အရိုးကုေဆးရံု ႀကီးတစ္ခုလံုး မြစာပ်က္ဆီးေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဟံသာ၀တီဘုတာအနီးမွာေတာ့ မီးရထားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ အပင္ေတြဟာ လဲက်လွ်က္ရွိေနသလို အဲ့ဒီနားက စီအန္ဂ်ီဓာတ္ေငြေပးတဲ့ ခြဲရံုမွာလည္း သစ္ပင္ေတြေအာက္မွာ ျပားျပား၀တ္လွ်က္ရွိလို႔ ေနေနပါတယ္။ ဟံသာ၀တီကားပြဲစားတန္းရယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ ကား၀ိုင္းကိုေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို လူသံုးေလးေယာက္ေလာက္ ဖတ္မွ ပင္စီကို ဖတ္လို႔ရမယ့္ ကုကိုပင္္ႀကီးေတြ အတုံးအယံုနဲ႔ ရပ္နားထားတဲ့ ကားႀကီး ကားငယ္ေတြအေပၚ မိုးမိေနတာကိုေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေထာင့္နားက ဟံသာ၀တီရဲ၀န္းမွာေတာ့ အမိုးဆိုလို မရွိေလာက္ေအာင္ အေဆာက္အအံုေတြဟာ ပ်က္ဆီးေနတာကို ေတြခဲ့ရတယ္။  မူးယစ္ေဆး၀ါးျပတိုက္နားကိုေရာက္ေတာ့လည္း မူးယစ္ေဆး၀ါးျပတိုက္ႀကီးဟာ အမိုးမရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ…ဟံသာ၀တီအ၀ိုင္းမွာေတာ့ အ၀ိုင္းအလည္မွာရွိေနတဲ့ ဆြမ္းအုပ္ႀကီးဟာ လွည္းက်လွ်က္ အနီးအနားမွာရွိတဲ့ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ေတြဆိုတာ ျမင္မေကာင္းျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ရုပ္သံလႊင္အစီအစဥ္ေတြကို မထုတ္လႊင့္ႏိုင္ေအာင္ရွိေနတဲ့ ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကားတစ္၀င္းလံုး မြစာၾကဲေနၿပီး ေအာက္မွာခ်ထားတဲ့ ၿဂိဳလ္တုစေလာင္းေတြဟာ ေမွာက္ခံု ေတြျဖစ္ေနပါၿပီ။ အမိုးေတြအားလံုးမွာလည္း မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ကဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔တို႔ ဘက္လိုဆက္လုပ္ၾကမလဲ။

ရပ္ကြက္အတြင္းမွာရွိတဲ့ လုပ္သားျပည္သူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတို႔မွာ ရွိေနတဲ့ လႊ၊ ပုဆိန္နဲ႔ ဓားေတြကို ဆြဲကိုင္ရင္ ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းေတြ ျပန္ပြင့္သြားေအာင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ ခုတ္ျဖတ္ေပးၾကလို႔ ညေန ေလးနာရီေလာက္မွာ ျပည္လမ္း ျပန္ပြင့္သြားခဲ့ၿပီး ဆက္သြယ္ေရးေတြ နည္းနည္းျပန္ေကာင္းသြားခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္ထိေတာ့ အစိုးရဟာ ဘာသတင္းမွ မေၾကညာ ဘာမွလည္းမလုပ္ပဲ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ေနေနခဲ့တာေပါ့။ ရပ္ကြက္ရယကေတြနဲ႔ ရပ္မိရပ္ဖေတြကေတာ့ မုန္းတုိင္းသင့္ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားေတြအတြက္ ေလေဘးစခန္းေတြဖြင့္ေပးတယ္။ ထမင္းထုတ္ေတြ လိုက္အလွဴခံတာေတြလုပ္ေပးခဲ့တယ္။ လတ္တေလာမွာ ေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက သိသိသာသာမတက္ေသးေတာ့ အားလံုးဟာ ၀ယ္ယူစားေသာက္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒီတစ္ရက္ပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ရက္ၾကာလာေလ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက ႀကီးလာေလေလာပါ။ ေနာက္ေနေတြေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေလေဘးဒုကခသည္ေတြကို ရပ္ကြက္လူထုက ထမင္းထုတ္မလွဴႏိုင္ေတာ့ပဲ ကိုယ့္၀မ္းေရးကို ကိုယ္မနည္းေျဖရွင္ေနၾကရပါၿပီ။ ဒီအေျခအေနမွာ ႏိုင္ငံတကာက အကူအညီေတြေပးမယ္ဆိုတဲ့သတင္းေတြ ႏိုင္ငံျခားမီဒီယာေတြက ေၾကညာေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ရေပမယ့္ ဒီလိုကူညီမယ့္အကူအညီေတြအတြက္ အစိုးရက လက္မခံေသးဘူးဆိုတဲ့သတင္းကို ၾကားရတဲ့အခါမွာေတာ့ အစိုးရကို အေတာ္ေလးကို ရြံမုန္းမိပါတယ္။ ဒီေလာက္ေကာက္ညစ္စင္းလဲတဲ့အစိုးရမ်ိဳးရဲ႕ေအာက္မွာ အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔တာ မလြယ္ကူေတာ့တဲ့ အျခား ကၽြန္ေတာ္တို႔လို မုန္တိုင္းသင့္ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္စာနာမိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကူညီႏိုင္ဖို႔ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တက္ထားတဲ့ စားေရးသားျခင္းပဲျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မဂဇင္းပိတ္ထားရတယ္။ မီးပ်က္ေနတာဘယ္ေလာက္ၾကမယ္ဆိုတာ မသိရဘူး။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ မနက္ျဖန္အတြက္ေတာင္ ထမင္းစားဖို႔က အႏိုင္ႏိုင္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ အင္တာနက္မွာ ဘေလာ့ခ္အခုေရးေနတယ္။ တစ္နာရီကို ငါးရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံနည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ရွာေဖြၿပီး ကၽြန္ေတာ့္တိုင္းျပည္အတြက္ လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္တစ္ခု လုပ္လိုက္ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခံစားေနရတဲ့ ခံစားတစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ ေျပေလွ်ာ့သြားခဲ့ရေပမယ့္။ ရင္ထင္မွာေတာ့ ျပည္သူေတြအတူ မွ်ေ၀ခံစားေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဒုခဆင္းရဲေတြကေတာ့ ေျပေလွ်ာ့သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

မင္းထက္ဘုန္းျမတ္

awaiset.navanar@gmail.com